Charlotte de Liagre Böhl

Ik ben Charlotte de Liagre Böhl (geboren in 1975). Ik ben opgegroeid in Amsterdam waar ik ontwikkelingspsychologie gestudeerd heb. Halverwege mijn studie leerde ik mijn man kennen, die met zijn ouders een prachtige boerderij had tegen de duinen aan in het prachtige Bergen nh. Op het bedrijf waren koeien, paarden, schapen, kippen en een mini-camping. Al snel trok ik daar in. Tegen de tijd dat ik afstudeerde kroop onze eerste dochter over het bureau van de professor. Twee jaar later kregen we ook nog een zoon. We hadden grote plannen voor het bedrijf, waardoor een eigen carrière er voor mij bij inschoot. Ik ging volledig meewerken op de boerderij. We namen het bedrijf over van mijn schoonouders en knapten het helemaal op.

Het was hard werken en dat eiste zijn tol en ik begon vage fysieke klachten te ontwikkelen: mijn lichaam was totaal verzuurd en ik voelde me elke dag alsof ik een marathon had gelopen en er daarna een vrachtwagen over me heen was gereden. Mijn lichaam had zichzelf volledig in de soep gedraaid en fibromyalgie klachten waren het gevolg. Tijdens mijn revalidatietraject kwam ik erachter dat ik mezelf te veel had weggecijferd om het bedrijf draaiende te houden en te weinig deed met mijn eigen interesses en kwaliteiten. Dat knaagde behoorlijk aan mij.

In 2019 besloot ik dat het tijd werd om wat voor mezelf te gaan doen. Omdat ik als kind graag dierenarts wilde worden, besloot ik iets in die richting te gaan doen en mijn keuze viel op craniosacraal therapie voor paarden. Vol enthousiasme ging ik van start. De cranio vond ik fantastisch, maar de communicatie met de eigenaren van de paarden vond ik lastig, omdat ik ook de eigenaar van een pensionstal ben. Ik besloot de overstap te maken naar craniosacraal therapie voor mensen.

In 2020 startte ik de opleiding midline cranio bij de Peirsman Craniosacraal Academie (PCSA) in Bussum. In eerste instantie zag ik deze opleiding als een traject om mezelf te ontwikkelen en beter in mijn vel te komen en dat lukte. Al snel kwam ik erachter dat ik ook heel goed kon voelen wat er allemaal gebeurde in het lichaam van een ander en dat mijn handen als vanzelf hun weg wisten te vinden. Alles smaakte naar meer. Ik besloot al snel mijn doelstelling bij te stellen en wilde ook andere mensen gaan behandelen. Mijn achtergrond als psychologe bleek daarop een hele fijne aanvulling.

Dingen doen waar je blij en gelukkig van wordt is heel belangrijk. Daarvan word je fysiek ook weer beter. Ik begrijp nu goed hoe ik ziek geworden ben: door aan mezelf voorbij te gaan. Nu weet ik dat het anders kan en wil ik andere mensen helpen om ook beter in hun vel te komen zitten. Om te voorkomen dat ik weer in mijn valkuil van te veel werken terechtkom, is het de bedoeling om de praktijk kleinschalig te houden en met veel persoonlijke aandacht.